Filmy surrealizm, satyra

Kiedy przypadkowo zahibernowany Miles Monroe (Woody Allen) budzi się po 200 latach, odkrywa, że przyszłość wcale nie jest tak jasna, jak kiedyś myślał - kobiety są oziębłe, mężczyźni to impotenci, a światem rządzi dyktator - bezcielesny nos. Ścigany przez policję i zwerbowany przez rebeliantów, by udaremnić próbę sklonowania tyrana, spotyka piękną i niezbyt utalentowaną poetkę Lunę (Keaton). Gdy Miles zostaje schwytany przez agentów rządowych i zaprogramowany tak, by wierzył, że jest Miss Ameryki, to właśnie Luna musi go uratować, poprowadzić rebeliantów i utrzeć nosa... nosowi.

Kilku należących do wyższej socjety przyjaciół, wśród nich biskup, były oficer i ambasador bezskutecznie usiłuje wspólnie spożyć posiłek, jednak do konsumpcji ciągle nie dochodzi. Przeszkody na drodze do zrealizowania tego pragnienia zaczynają się piętrzyć. Bohaterowie zasiadają już do stołu, kiedy w pokoju pojawia się wojsko w celu przeprowadzenia manewrów...

Wypalony reżyser filmowy, nie ma już weny aby nakręcić kolejny film. Ucieka w świat fantazji przed przytłaczającym go otoczeniem.

Film Linklatera stawia pytania i udziela niejednoznacznych odpowiedzi. Czym są dla nas sny? Ucieczką do innego świata? Odbiciem życia "na jawie"? A może da się z nich przepowiedzieć przyszłość? Główny bohater przez cały film śni. Spotyka tam wiele charakterystycznych postaci. Każda z nich mówi mu coś na temat snów, albo medyczne czy też naukowe wytłumaczenia, albo zwykłe ludzkie wyobrażenia. Bohater próbuje zrozumieć całą złożoność i zawiłość snów.

Próba zbilansowania historii Jugosławii od czasów II wojny światowej po rok 1991, kiedy wybuchają walki w Słoweni i komunistyczna Jugosławia przestaje istnieć. Niezwykłe dzieje małej społeczności, która chroni się przed niebezpieczeństwami wojny w podziemiach i produkuje tam broń dla partyzantów. Marko, który jest łącznikiem pomiędzy dwoma światami, świetnie się czuje w tej roli. Do tego stopnia, że kiedy wojna się kończy nie informuje o tym mieszkańców podziemia. Dopiero po pięćdziesięciu latach udaje im się wyjść na wolność, gdzie, jak się okazuje, wojna trwa nadal. [opis dystrybutora]

Akcja filmu dzieje się w New Jersey w latach Wielkiego Kryzysu. Rzeczywistość jest szara i pozbawiona pozytywnych emocji, panuje bezrobocie. Cecylia, młoda kelnerka, wiedzie smutne życie u boku gburowatego męża - pijaka. Jedyną jej odskocznią od codzienności jest kino. Tam, na chwilę, w marzeniach, może stać się dowolną bohaterką filmu - kochaną i szczęśliwą, tam wszystko jest możliwe. Dlatego Cecylia regularnie odwiedza kino i z przyjemnością ogląda po kilka razy ten sam film. Nie zdaje sobie jednak sprawy jak bardzo jej życie odmieni się gdy wybierze się, któryś raz z kolei, na "Purpurową Różę z Kairu".

Po pobycie w operze, grupa bogaczy i intelektualistów schodzi się do domu jednego z nich, na uroczystą kolację. W tym samym momencie, z domu ucieka praktycznie cała służba. Nikt się tym nie przejmuje i goście doskonale się bawią. Kiedy jednak nad ranem, postanawiają wracać do domów, jakaś dziwna siła zatrzymuje ich w saloniku. Mimo usilnych prób, nikt nie może z niego wyjść.

Zagadkowy tytuł oznaczający w dialekcie romańskim "pamiętam" znakomicie oddaje poetykę i nastrój tego obrazu. Jest to opowieść o jednym z miasteczek włoskiej prowincji w latach 1930 - 35, kiedy to największy wpływ na sytuację ówczesnych Włoch wywierał kościół i ideologia faszystowska. Przede wszystkim jest to jednak historia mieszkańców włoskiej prowincji - ludzi, których życie upływa obok głównych nurtów życia politycznego i społecznego. Jest to historia leniwego, zamkniętego w sobie, nieprzeniknionego życia włoskiej prowincji, historia obijactwa, mizernych uczuć, śmiesznych po trosze aspiracji i pragnień - mówił o swym filmie Fellini. Reżyser jest daleki od idealizowania wspomnień z dzieciństwa. Jego film jest w równej mierze krytyczny co szyderczy. A mimo to z każdego kadru przebija wzruszenie i czułość wobec spraw i ludzi tamtego świata. Wobec wspomnień, których okruchy uwiecznione zostały z niezwykłą siłą artystycznej wizji.

Trzyosobowa rodzina błądzi na pustynnych drogach i dociera do obskurnego zajazdu prowadzonego przez równie odpychającego Torgo. Z powodu awarii samochodu zmuszeni są zatrzymać się tu na noc. Po zapadnięciu zmroku do życia budzi się pan Torgo i jego żony, będący wyznawcami okrutnego boga Manosa.

Błyskotliwy, surrealistyczny, zabawny - zachwycali się krytycy. Dzieło Felliniego nie każdego jednak zachwyci. Ale też nikogo nie pozostawi obojętnym wobec tego filmu. Oto poznajemy Snaporaza - kobieciarza, który nie marnuje żadnej okazji do podboju. Jedna z tychże okazji powoduje, że nasz bohater podążając za nią trafi wprost do miasta, które od początku wydaje się być inne niż zwykłe miasta - jest to bowiem miasto kobiet, w którym na dodatek akurat trwa kongres feministek. Snaporaz trafia więc prosto w środek agresywnych, pożądających i kipiących nieskrywanym seksapilem kobiet, które w połączeniu z męskimi fantazjami głównego bohatera, kreowanego przez Marcello Mastroianniego, są kanwą opowieści Felliniego.