Obyczajowy 1984

Historia rozgrywa się w czasie stanu wojennego. Po kilku latach chałturzenia za granicą wracają do kraju dwaj muzycy. Przyjeżdżają mercedesem wypełnionym przemycanym towarem, mają też ze sobą kamerę filmową. Zaczynają od uczczenia powrotu w lokalu nocnym, a kiedy rano trzeźwieją, stwierdzają, że została im tylko kamera. Trafiają do jakiejś zapadłej wioski, gdzie wszyscy, łącznie z miejscowymi władzami, widząc kamerę, biorą ich za redaktorów z telewizji...

Bożena jest studentką medycyny. Chociaż jest łagodna i wyrozumiała, poróżniła się z rodzicami, więc wyprowadza się z domu. Jej chłopak Piotr - również student medycyny - jest bezwzględnym egoistą. Pracuje w pogotowiu, aby zarobić na wspólne utrzymanie. Oboje kochają się i chcą być ze sobą , ale pieniądze zarabiane przez Piotra nie wystarczają na minimum egzystencji. Dziewczyna nie widzi szans na wspólne życie. Kiedy pewnego dnia zastaje Piotra w niedwuznacznej sytuacji z Anną, ucieka. Nocna eskapada naraża ją na zaczepki. Kiedy napastuje ją jakiś pijak, z opresji ratuje ją znajomy Anny, który zabiera ją do siebie. Widzi, że dziewczyna jest na skraju załamania nerwowego, więc proponuje jej pomoc podsuwając narkotyk.

Dwudziestoletni Jurek mieszka razem z ciotką. Podczas spowiedzi wyznaje, że ją zabił, a ponieważ nie żałuje za popełnione w ciągu siedmiu lat grzechy, a ten w szczególności, ksiądz odmawia mu rozgrzeszenia. Oświadcza, że będzie czekał na niego, aż wyrazi skruchę… Ciotka budzi Jurka na śniadanie, krząta się po mieszkaniu. Chłopak uderza kobietę młotkiem w głowę, potem usiłuje ciało umieścić w wannie… Po powrocie do domu wysyła paczki "żywnościowe". Do domu wraca ciotka…

Maciek (Krzysztof Kolberger) jest reżyserem filmowym. 40-letni mężczyzna przechodzi kryzys wieku średniego. Z dnia na dzień praca przestaje być jego pasją i nie potrafi porozumieć się z żoną (Anna Romantowska). Podczas jednej ze wspólnych podróży rozstaje się z nią wysiadając nagle z auta na środku szosy. Osamotniony Maciek zaczyna snuć fantazje. Wyobraża sobie siebie na planie filmowym na nadmorskiej plaży. Z luksusowej limuzyny wysiadają trzy piękne aktorki (Beata Tyszkiewicz, Hanna Stankówna, Grażyna Szapołowska) i sędziwy aktor (Andrzej Szalawski). Rozmowa z nimi nudzi jednak reżysera, który wyrusza jachtem w morze. Tam postanawia zatopić łódź i popełnić samobójstwo. W kolejnych scenach powracają do Maćka rozmaite epizody z jego życia i zrealizowanych filmów. Fikcja miesza się z rzeczywistością.

Filmowa "Hania" to historia romantycznej miłości. Młody panicz Henryk i jego rówieśnik, syn bogatego ziemianina tatarskiego Selim Mirza, zakochują się w tej samej dziewczynie. Hania jest sierotą, córką wiernego sługi ojca Henryka. Między młodzieńcami dochodzi do ostrej rywalizacji o względy dziewczyny, obaj zostają ranni w pojedynku. Po powrocie do zdrowia Henryk dowiaduje się, że Hania przeszła ospę i została oszpecona. Dziewczyna odrzuca oświadczyny Selima i wstępuje do klasztoru, zaś obaj młodzieńcy się godzą.

Adaptacja powieści Jerzego Stefana Stawińskiego pt. „13 dni z życia emeryta. Dziennik Adama Bzowskiego”. Książka będąca – zdaniem krytyki – „próbą stworzenia Piszczyka na emeryturze”, ukazuje modelowe losy polskiego inteligenta (urodzonego zresztą grubo przed wojną) i jego przodków. Dzieje tych ostatnich poprzez ruch endecki i legiony Piłsudskiego sięgają aż do powstania styczniowego. Retrospekcje mieszają się u Stawińskiego z teraźniejszością, czyli z grudniem 1979 roku, a dokładniej ze świętami Bożego Narodzenia. W serialu jest podobnie. Każdy z odcinków ukazuje jeden dzień z życia Bzowskiego -–niegdyś cenionego planisty, teraz emeryta. Emerytura, jak wiadomo, sprzyja życiowym podsumowaniom; rachunkom sumienia; refleksjom, na które nie było czasu wcześniej. Także pan Adam zaczyna dostrzegać, że na świecie istnieje nie tylko praca, pogoń za karierą i dobrami materialnymi, lecz także rodzina obdarzona nieraz niezwykłą i barwną historią, czekającą na odkrycie i przypomnienie. Obserwuje życie z większym dystansem, z niepokojem przygląda się bliskim, goniącym za pieniędzmi i płacącym za to bardzo wysoką cenę. Częściej uczestniczy też w codziennej mitrędze, kolejkowych przepychankach i sprzeczkach. Dowiaduje się wielu ciekawych rzeczy o ludziach, których wydaje się znał całe lata. Wpada mu np. w ręce pamiętnik sąsiada-Żyda, zawierający m.in. dramatyczną relację o ucieczce mężczyzny wraz pięcioletnią córeczką z warszawskiego getta.

Stanley Mazur wraca z Ameryki do Polski. Odnajduje kolegę z młodości. Wspominają dawne lata i dokonują podsumowania swych osiągnięć i niepowodzeń życiowych. Stanley ma konkretną sprawę do załatwienia - chce kupić sobie miejsce na cmentarzu. Okazuje się, że gotówka, choćby z Ameryki, nie wystarczy. Trzeba najpierw okazać świadectwo własnego zgonu.

Filozoficzna refleksja o przemijaniu, sensie życia i nieuchronności śmierci. Film nie ma spójnej i konkretnej fabuły. Obraz codziennych czynności, obowiązków, zwyczajnych rozmów i zdarzeń: budowa domku letniskowego, opieka nad ciężko chorym ojcem. Pies i kot, dzikie kaczki pływające po stawie. Bohaterowie z dala od wielkiej metropolii żyją w zgodzie z naturą.