Etiuda

Nie widzi w życiu celu. Nie rozumie postaw rówieśników. Odczuwa bezsens codziennych poczynań, życia z dnia na dzień. Chce wyrwać się z świata pełnego nic nie znaczących gestów. W tym celu postanawia popełnić samobójstwo.

Androgeniczny starzec, który mieszka w domu po matce, prowadzi sterylne życie z dala od ludzi, z nikim się nie kontaktując. W jego życiu nagle pojawia się dawno nie widziana córka. Żeby odbudować z nią relację, musiałby całkowicie złamać swoje zasady. Czy będzie w stanie zapłacić wysoką cenę w zamian za kontakt z człowiekiem?

Rabuś wchodzi do małego, przytulnego sklepiku mając na celu zrealizowania swej „zawodowej” powinności. W tym czasie wiekowa babcia o złym spojrzeniu robi zakupy. Nagłe wszystko zaczyna dziać się źle i nie tak jak powinno...

Etiuda ta składa się z trzech szczerych wywiadów, mających charakter spowiedzi. Monologi te mają opisać uczucia bohaterów, którzy przebywają, odpowiednio w domu, w szkole i w biurze. Mówią o wpływie miejsca na samopoczucie oraz o potrzebie spokoju i harmonii.

Po piętnastu latach Piotr opuszcza więzienie. Najprostsze czynności stanowią dla niego prawdziwe wyzwanie. Zagubiony i oszołomiony, a jednocześnie zafascynowany, stara się zrozumieć dzisiejszy świat. Nie to okaże się jednak dla niego najtrudniejsze. W ciągu przepustki będzie musiał zmierzyć się ze swoim życiem, ocenić przeszłość i szanse na przyszłość, wybrać to, co dla niego najważniejsze.

Opowieść o czternastoletnim dojrzewającym emocjonalnie i seksualnie chłopcu. To historia erotycznej fascynacji starszą siostrą, przyjaźni z koleżanką z podwórka i skomplikowanych relacji z narzeczonym siostry. Wszyscy tu tęsknią i poszukują ciepła, uczucia, a przede wszystkim miłości.

Ironiczny tytuł dokumentu odnosi się do zaostrzenia radykalnych nastrojów w Polsce ostatnich kilku lat. Zgodnie z początkowym napisem stanowi on „niechronologiczną dokumentację wybranych zdarzeń społecznych”. Reżyser zestawia ze sobą marsze, demonstracje i uliczne zamieszki, ale także wystąpienia organizacji antyfaszystowskich. Nielinearna konstrukcja buduje wrażenie eskalacji emocji i nienawiści podczas zgromadzeń publicznych. W obiektywie Pawła Paprzyckiego Polacy jawią się jako naród głęboko skłócony, a nawet podzielony na grupy posługujące się tymi samymi pojęciami w zupełnie innym znaczeniu.

Młoda kobieta znajduje listy, które 15 lat wcześniej napisał do niej z więzienia ojciec. Odpowiada mu w nadziei, że odzyska z nim kontakt.

Dwóch młodych chłopaków, K i M, jadą przez polską prowincję, chcąc dotrzeć na marsz równości. W nocy zatrzymują się na stacji paliw pośrodku niczego. Nie wiedzą, że to, co ich spotka, zaważy na losie ich związku.

Odtrącany przez rodzinę nastolatek ucieka w świat fantazji.