Filmy warszawa, student

Funkcjonariusz w czarnej, skórzanej marynarce i sweterku polo, łamiący wszelkie opory moralne, 500-złotowy banknot z „górnikiem”, szczyt dobrego smaku – papierosy Silesia, radiowóz marki Warszawa i mrożący krew w żyłach pościg na brukowanych kostką ulicach Warszawy – syrenką za starym wartburgiem. To klimat, który – wyprany dziś z politycznych i propagandowych kontekstów – budzi w widzach odruch sympatycznej nostalgii za starymi, dobrymi czasami.

Sensacyjna historia kryje w sobie wiele niespodzianek. Wydaje się, że wybuch bomby w rezydencji oficera carskiej policji, to kres kariery nieuhwytnego zamachowca, a jednak nie.

Andrzej, zwany „Pingwinem”, jest studentem politechniki. Mały, niepozorny wyróżnia się nieśmiałością. I w dodatku zakochany jest bez wzajemności w koleżance – Basi. Przychodzi jednak moment, gdy on właśnie okaże jej pomoc, płacąc za to utratą przyjaciół.

Akcja filmu rozgrywa się w dwóch planach: współczesnym i historycznym. Do Warszawy przyjeżdża na stypendium młody francuski historyk. Zakochuje się w pięknej Polce, studentce historii sztuki. Na ścianie dworku w Walewicach wiszą portrety Napoleona Bonaparte i szambelanowej Marii Wawelskiej, wielkiej miłości cesarza, wykorzystującej jego względy do wstawienia się za ojczyznę. Para współczesnych bohaterów dostrzega swoje uderzające podobieństwo do postaci historycznych i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki parokrotnie przenosi się w czasy napoleońskie, gdzie wciela się w rolę Napoleona i pani Wawelskiej.

Pan Anatol na tropie gangsterów, którzy chcą zawłaszczyć kupon totalizatora wart milion złotych. Jego właścicielką jest piękna Iwona, studentka ASP, ale bardzo roztargniona. Czy i tym razem uda się Anatolowi przechytrzyć szajkę?

Tomek- bramkarz pierwszoligowego klubu zwolniony z powodu kontuzji - to wdowiec wychowujący trzynastoletnią córkę Martę. Mając na uwadze jej dobro postanawia wyprowadzić się z podrzędnej dzielnicy Warszawy, w której przez kilka ostatnich lat był zmuszony wynajmować mieszkanie. Jego wybór pada na Konstancin - ekskluzywną, podwarszawską miejscowość, gdzie Marta miałaby szansę na dobrą szkołę, lepsze sąsiedztwo i bardziej odpowiednie towarzystwo. Żeby jednak jego marzenie mogło się spełnić Tomek w nowym miejscu musi znaleźć zarówno mieszkanie, jak i pracę. Tomek w trakcie swoich poszukiwań przypadkowo spotyka Barbarę (Elżbieta Słoboda), która - nie zawracając sobie zupełnie głowy takim drobiazgiem, jak płeć - przystojnego czterdziestokilkulatka uważa za odpowiednią osobę na stanowisko prowadzącego dom jej córki, Agaty.

Absolwenci Akademii Medycznej spotykają się na balu z okazji rocznicy uzyskania dyplomów. Opuszczają zabawę, by odwiedzić mieszkającego daleko kolegę, który się na niej nie zjawił. Rzekomo jadą do niego pociągiem, w wagonie towarowym. Prawda wyjdzie na jaw później. Na razie odbywa się psychodrama: obrachunek młodych lekarzy z epoką stalinowską, w której studiowali, z własnymi postawami, jakie przyjmowali wtedy jako aktywiści komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Niezwykle oryginalny pod względem formalnym film Jerzego Skolimowskiego z 1967 r., ze względu na wymowę antystalinowską oraz ironiczny portret zetempowców, na którym rzekomi ideowcy okazują się konformistami, czekał na premierę czternaście lat! Czarno-białe Ręce do góry to pełnometrażowy debiut fabularny Witolda Sobocińskiego (w czołówce jako drugi autor zdjęć wymieniony jest Andrzej Kostenko).

Główną postacią filmu jest Belus, bystry gangster, zawodowiec w swoim fachu – dobiera sobie niezawodnych kompanów, dla ówczesnej milicji pozostaje nieuchwytny. Właśnie planuje kolejny skok na kasę Domów Centrum. Przedtem omawia z kolegami fikcyjny skok by dowiedzieć się, który z nich może „sypać”. Każdemu z nich podaje inny adres pasera, pod jednym z nich zjawiają się wkrótce wywiadowcy.