Filmy zdrada, na podstawie sztuki

Żyjący w nędzy gitarzysta Pavlos (Alekos Alexandrakis) znajduję pracę w nocnym klubie. Od dawna planuje ożenić się ze swoją dziewczyną. W klubie poznaje jednak olśniewająco piękną kobietę Lizę (Anna Kalouta), która zaczyna go kokietować. Dochodzi do zdrady, Pavlos staje przed wyborem między sukcesem, a miłością życia.

Zdradzony przez żonę nauczyciel spotyka młodą uczennicę i przeżywa z nią prawdziwą miłość. Obie kobiety spodziewają się dziecka. Dziewczyna zmarła podczas porodu. W duchu zemsty i aby zachować swojego prawdziwego syna, pogardzany mąż wymienia dzieci…

Kapitan Blomet (Fernand Gravey), wracając z cmentarza, na którym właśnie pochował swoją żonę, jest bliski popełnienia samobójstwa. Teraz jego lokaj wyjawia mu, że zmarła miała 17 kochanków. Blomet podejmuje się oczyścić swój honor na różne sposoby w zależności od rywali…

Kilka epizodów z życia sprytnego francuskiego dyplomaty Talleyranda (1754-1838) (Sacha Guitry), który służył w sześciu reżimach, od Ludwika XV do Ludwika Filipa. Wypadek w dzieciństwie, który dotknął jego nogę, jego wstąpienie do kapłaństwa, a następnie otrzymał godność biskupa, jego sukcesy z ładnymi kobietami, jego mania konspiracji, jego zdrady podyktowane wyłącznie troską o służenie Francji, wreszcie jego triumf, sojusz z Anglią na krótko przed śmiercią.

Léontine (Jacqueline Gauthier), stara baronowa, sprzeciwia się ślubowi swojej wnuczki z powodów moralnych. Ale Adolphe (Gil Roland), jej pierwszy mąż, przypomina jej, że jej zachowanie w przeszłości nie było nienaganne. A po rozwodzie z nim i ponownym ślubie z baronem, czy nie zrobiła tego samego z drugim mężem? Léontine zdaje sobie wtedy sprawę, że nie jest w stanie pouczać wnuczki, tym bardziej, że ta naprawdę kocha narzeczonego...

Reżyser, Igor Gorzkowski, umieścił akcję dramatu podczas procesji wielkanocnej, uprościł dialogi i zrezygnował z kontekstu historycznego, dzięki czemu spektakl nabrał uniwersalnego charakteru: zdrada i zło zagrażają każdemu z nas, niezależnie od miejsca i czasu. Przedstawienie zrealizowane zostało w podziemiach zamojskiej twierdzy. „Odrzucenie większości scen zbiorowych w moim przekonaniu służyć będzie zdarciu patyny czasu z tego tekstu. Rostworowski pisał te sceny, biorąc pod uwagę środki inscenizacyjne teatru początku XX wieku (był obecny na próbach, często zmieniał tekst w trakcie realizacji scenicznej). W moim przekonaniu użyte w scenach zbiorowych środki (obszerne partie chóralnych melorecytacji skomponowane symultanicznie, operowanie kilkudziesięcioosobowymi grupami statystów) są nieadekwatne do charakteru medium teatru telewizyjnego” – powiedział Igor Gorzkowski.