Filmy relacja mężczyzna-kobieta, teatr telewizji

Tak jak we wszystkich swoich dziełach, tak i w „Czajce”, Antoni Czechow ukazuje przede wszystkim psychologiczne i emocjonalne relacje międzyludzkie – na kanwie niespełnionych uczuć i niezrealizowanych marzeń. Akcja spektaklu z 1986 roku, w reżyserii Jana Englerta, rozgrywa się w ziemskim majątku Sorina niedaleko Moskwy. Przyjeżdża tu aktorka Arkadina (Halina Łabonarska) w towarzystwie znanego pisarza Trigorina (Olgierd Łukaszewicz). Konstanty Trieplew (Jan Frycz), syn Arkadiny, wystawia dla gości swoją sztukę która nie zyskuje uznania wśród widzów. Młody twórca załamuje się. W sztuce gra młoda aktorka Nina (Joanna Szczepkowska), ukochana Konstantego. Nina zakochuje się w Trigorinie. Goście wyjeżdżają do Moskwy. Po pewnym czasie ponownie odwiedzają Sorina. Przyjeżdża też po kryjomu, porzucona przez Trigorina, Nina. Po rozmowie z nią nieszczęśliwy Konstanty popełnia samobójstwo.

Telewizyjna adaptacja opowiadania Józefa Hena „Mgiełka” (1970) to obyczajowo-psychologiczne widowisko o uczuciach łączących dojrzałego mężczyznę i młodą dziewczynę. W rolach głównych wystąpili Marta Klubowicz i Janusz Gajos. Rzecz rozgrywa się w Warszawie, w naturalnych plenerach i autentycznych wnętrzach, a w liryczno-towarzyską grę wplątani są – poza parą głównych bohaterów – patronujący ich związkowi stołeczny playboy oraz dziarski porucznik z prowincji, aspirujący do roli narzeczonego dziewczyny, zwanej Mgiełką…

Sztuka Anny Burzyńskiej w reżyserii Adama Sajnuka. Kameralna historia śpiewaczki operowej i zakochanego w niej akompaniatora – pianisty. Opowieść o miłosnej obsesji wraz z rozwojem akcji przeobraża się z początkowej lekkiej opowiastki obyczajowej w thriller psychologiczny. Tytułowy bohater po wielu latach wspólnej pracy z kapryśną divą, do której nigdy się nie odezwał ani słowem, postanawia jej wreszcie wyznać miłość. I to jest początek scenicznego studium szaleństwa, do jakiego może doprowadzić życie w ułudzie żywiące się jedynie wyobraźnią. Rozpoczyna się próba sił pomiędzy ogarniętym miłosną obsesją mężczyzną i pragmatyczną, skupioną na karierze kobietą. Ta uwertura na kobietę, mężczyznę i fortepian podejmuje w przewrotny i ironiczny sposób temat wielkiej namiętności, której towarzyszy muzyka i absurdalny humor.

Kameralna komedia w reżyserii Jana Englerta. Grace (Joanna Szczepkowska) ma romans z Samem (Jerzy Trela), Monika (Gabriela Kownacka) – z Howardem (Jan Englert). Michelle i Allen (Maciej Stuhr) to młodzi zakochani, są ze sobą od dwóch lat. Michelle (Kamilla Baar) marzy o ślubie, jednak Allen waha się, czy chce spędzić z nią całe życie. Między młodymi dochodzi do kłótni, po której każde z nich udaje się do rodziców po radę. Okazuje się, że Grace jest żoną Howarda, a Sam to mąż Moniki. Tymczasem Michelle postanawia przedstawić matce i ojcu Allena i jego rodziców. Rodzinna kolacja zapowiada się więc niezwykle ciekawie.

Poszczególnych części dramatu nie łączą ani osoby bohaterów, ani fabuła. Pierwsza część „Świadków” – rodzaj prologu–- to poemat rozpisany na dwa głosy, uzasadniający ideę „naszej małej stabilizacji”. Małych trosk „o szafę /i o spodnie w szafie i o poetykę / i porcelanę i estetykę /i kieliszki i etykę…” Część II to scena z życia pary małżonków. Wypowiadają banalne słowa, wykonują rutynowe czynności. Gra pozorów nie przesłania jednak pustki, jałowości, ukrytej niechęci, obojętności. Pozornie sielankową scenkę drastycznie puentuje opowieść mężczyzny o małym chłopcu, który morduje kotka. W części III dwaj mężczyźni, uparcie tkwiący w fotelach, odwróceni tyłem do siebie i świata, toczą zdawkowy dialog. Niby są to zwierzenia, tak szczere, jak tylko dwaj mężczyźni mogą ze sobą otwarcie rozmawiać. Naprawdę ich słowa niczego nie wyjaśniają.

Komedia Marka Kochana w reżyserii Bodo Koxa jest spektaklem o trójce cudownie ocalałych z katastrofy samolotowej rozbitków, którzy znaleźli się na niezamieszkałej wyspie w okolicach Bermudów. Dwaj bohaterowie w średnim wieku i po przejściach rodzinnych, Mirosław i Radomir (Radosław Pazura i Cezary Pazura), prezentują diametralnie różne poglądy i odmienne charaktery zatem mimo tragicznej sytuacji nie potrafią odnaleźć wspólnego języka. Mirosław, pozornie ten wyżej urodzony, ma się za lepszego od tego drugiego, Radomira, w jego przekonaniu prostaka i gbura. Nie chce z nim współpracować i nie zależy mu na budowie tratwy ratunkowej, woli oddawać się malkontenckim rozważaniom, wymyślać pretensje i drwiny. Sytuacji nie poprawia nagłe pojawienie się Pięknej Pani (Anna Karczmarczyk). Mimo iż panowie jednoczą się na chwilę, rywalizując o względy kobiety, ostatecznie obaj przegrywają. Zdaniem Bodo Koxa tekst Marka Kochana jest satyrycznym opisem obecnej sytuacji społecznej w Polsce, gdzie dwa zwaśnione obozy, zamiast poświęcać swoją energię na rzecz współpracy, trwonią ją na spory i wzajemne, bolesne złośliwości. Trójkąt Bermudzki kojarzony jest z zagadką, tajemnicą. Trójkąt dwóch antagonistów i pięknej kobiety jest też zagadką i kryje w sobie tajemnicę.