Komedia 1951

Rodzeństwo Tom (Fred Astaire) i Ellen (Jane Powell), popularni tancerze z Nowego Jorku, otrzymują zaproszenie na królewskie wesele w Londynie. Na statku Ellen poznaje młodego, przystojnego lorda Johna Brindale (Peter Lawford), a Tom utalentowaną tancerkę Anne Ashmond (Sarah Churchill)...

Henry Holland jest wzorowym urzędnikiem angielskiego banku. Nadzoruje transporty złota przesyłane z odlewni do skarbca. Pewnego dnia Henry poznaje artystę Alfreda Pendlebury, który na Lawendowym Wzgórzu prowadzi firmę produkującą pamiątki. Wytwarza małe wieże Eiffla, które odlewane są z ołowiu a następnie przesyłane do Francji. Wspólnie wpadają na pomysł zastąpienia ołowiu złotem. Zawodowi złodzieje: Lackery i Shorty Fisher mają im pomóc zrabować bankowe złoto.

Rodzina bankiera Winfielda przenosi się do nowego domu w małym miasteczku w stanie Indiana, z początku żona oraz dzieci są przytłoczone wielkością domu i pragną powrotu. Pewnego dnia córka Winfieldów, Marjorie - uwielbiająca bardziej grę w baseball niż zabawy dziewczęce - poznaje Williama, sąsiada z naprzeciwka. Od tego momentu postanawia stać się kobietą (zakłada suknie, uczy się tańca), ale chłopak oznajmia jej, że jest przeciwnikiem małżeństwa.

Tuż po ukończeniu kursu detektywistycznego Bud i Lou zostają wmieszani w morderstwo dokonane przez boksera Tommy’ego Nelsona. Nie mając wyjścia muszą mu pomóc i oczyścić się z zarzutów. Jak by tego było mało Tommy wstrzykuje sobie serum niewidzialności, a Lou zostaje wciągnięty w walkę z mistrzem wagi ciężkiej.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.

Stanley Banks (Spencer Tracy) wreszcie dochodzi do siebie po ślubie swojej córki, kiedy to dowiaduje się, że będzie ona miała dziecko. Na początku jest temu przeciwny i dochodzi do dyskusji między teściami.

Kłopoty Jima i Connie z powojennym budynkiem w Nowym Jorku sprawiają, że Jim nie może skupić się na pisaniu książki. Pewnego dnia koleżanka Jima z czasów wojny, Roberta, wprowadza się do nich, ku uciesze kolegi Jima i irytacji Connie. Inny mieszkaniec domu Charley, który żeni się z Eadie, pożycza Jimiemu pieniądze na utrzymanie budynku w dobrym stanie.

Lubiany dr Noah Praetorius zostaje ofiarą polowania na czarownice rękami profesora Elwella, który gardzi nieortodoksyjnymi metodami medycznymi Praetoriusa. Poza tym dziwią go związki doktora z tajemniczym panem Shundersonem. Gdy Praetorius zaprzyjaźnia się z panną Deborą Higgins, która próbowała popełnić samobójstwo po porzuceniu w ciąży przez kochanka, jego dom zostaje podpalony.

Tytułowy szpieg z przypadku to Peanuts White, aktor komediowy, który zostaje zatrudniony przez CIA do wykonania trudnego zadania. Peanuts jest bardzo podobny do szpiega Erica Augustine'a, który ulotnił się w tajemniczych okolicznościach. Misja polega na odnalezieniu ważnego mikrofilmu w Tangerze...

Serial był pierwotnie prezentowana na żywo z Nowego Jorku. Irene Dunne była krótko hostessą w 1952 roku, a show często wykorzystywało aktorów z Broadwayu w klasycznych opowieściach.