Filmy policja, materiał archiwalny, relacja mąż-żona

Nicolas Cage i Michael Pena (Crash: Misto gniewu) wcielają się w role dwóch strażaków, Johna McLoughlina i Willa Jimeno, którzy na skutek wydarzeń z 11 września 2001 roku zostają uwięzieni w budynku WTC. Zobacz historię najgorszego dnia w historii USA widzianego oczami dwóch mężczyzn walczących o życie i ich kochających żon (Maria Bello i Maggie Gyllenhaal).

Seed jest maniakalnym mordercą. Zabił już wielu ludzi, ale na jego nieszczęście został schwytany i skazany na śmierć na krześle elektrycznym. Wtem zostaje ustanowione nowe prawo: skazaniec, któremu uda się przeżyć po trzech próbach uśmiercenia go na krześle, zostaje wypuszczony na wolność i zostanie oczyszczony z zarzutów. Niespodziewanie Seedowi udaje się przeżyć. Naczelnik więzienia boi się jednak wypuścić na wolność seryjnego zabójcę, dlatego prosi, będącego przy egzekucji lekarza, by spisał jego akta zgonu, po czym żywcem zakopują Seeda w ziemi. Ten nadludzkim wysiłkiem, wygrzebuje się z niej i żądny zemsty pragnie zabić tych, którzy skazali go na śmierć.

Rok 1977. Roman Polański, który po sukcesie filmów Chinatown i Dziecko Rosemary ma u stóp cały filmowy świat, zostaje aresztowany w Los Angeles. Oskarża się go o uprawianie seksu z 13-letnią dziewczynką. Reżyser staje się ofiarą bezprecedensowego w dziejach Hollywood medialnego spektaklu. Brukowce oskarżają go o organizowanie satanistycznych orgii. Sędzia przed ogłoszeniem wyroku zwierza się znajomemu, że "da popalić temu polskiemu sukinsynowi". Polański ucieka ze Stanów w dniu ogłoszenia wyroku, łamiąc zasady zwolnienia warunkowego. Nie wraca tam już nigdy. Marina Zenovich poświęciła pięć lat życia na rozjaśnienie mroków tamtego procesu. Powstał film wyciągający na światło dzienne nieznane wcześniej fakty. Pojawiają się w nim ludzie, którzy nigdy dotąd nie wypowiadali się w tej sprawie. Dość szybko okazało się, że proces był skandaliczną mieszanką uprzedzeń, niepohamowanych ambicji i chęci zaspokojenia społecznej żądzy odwetu na przybyszu znikąd, który w kilka lat podbił Fabrykę Snów. Część amerykańskich mediów postrzegała Polańskiego jako "dziwacznego karła mówiącego ze śmiesznym akcentem". Podczas gdy dla europejskich dziennikarzy był wielkim artystą, który padł ofiarą purytańskiej moralności i hipokryzji, dla ich kolegów zza oceanu stał się obcym, któremu należało dać nauczkę. Reżyserka, umiejętnie wplatając w narrację fragmenty filmów Polańskiego, udowadnia, że ci, którzy go sądzili, brali fikcję za rzeczywistość.