Filmy artystka, aktorka

Życie małej Astrid i jej matki - Ingrid upływało bez większych problemów aż do momentu gdy w ich domu pojawił się Barry Kolker. Ingrid zaślepiona miłością do Barrego potrzebuje czasu aby zorientować się, że jest on mężczyzną, który z premedytacją rujnuje jej życie. Przepełniona chęcią zemsty podaje Barremu truciznę pochodzącą z jej ulubionych kwiatów - białych oleandrów. Ingrid trafia do więzienia na resztę swego życia. W tym czasie Astrid próbuje: "zakazanej miłości", narkotyków , poznaje różne religie i prawdziwe uczucie. Przez wszystkie lata w listach do matki opisuje swoje przeżycia i doświadczenia, i w ten sposób uczy Ingrid, czym jest miłość. Więzienne listy Ingrid dają jej córce siłę do przetrwania.

Od dzieciństwa w Neapolu po świetlaną karierę w Hollywood – poznaj szczegóły życia prywatnego i zawodowego Sophii Loren w wywiadach z przyjaciółmi i współpracownikami.

Brawurowa komedia o niemłodym i niespełnionym zawodowo małżeństwie aktorów z Hollywood. Emily (Ewa Wiśniewska) i Henry (Sławomir Orzechowski) całe życie marzyli o statusie gwiazd filmowych, pięknej posiadłości w Beverly Hills i bywaniu na oscarowych galach. Tymczasem ich rzeczywistość to skromny domek na przedmieściu, w którym wcielają się z werwą w swoje ukochane role (te, które zbudowali lata temu, grając w „Romeo i Julii”), dawno niewidziany dorosły syn i codzienne spotkania z Jeffem, który codziennie dostarcza im jedzenie. Kim naprawdę są Emily, Henry, Bill oraz Jeff? Nie ustalimy tego tak łatwo, bo w utworze Bohneta i Alexy’ego życie sprzęga się nierozerwalnie z teatrem, choroby wieku starczego (demencja) zaczynają wyznaczać rytm codzienności. Siłą komedii są dialogi. Zasadniczo niezwykle ciepłe, pełne humoru i dramatyzmu, a czasem złośliwe.

Krystyna Feldman nazywana była królową drugiego planu. Przez niemal całe życie grała jedynie epizody w filmie i w teatrze. Dopiero w wieku 84 lat wystąpiła w roli pierwszoplanowej. W filmie Mój Nikifor Krzysztofa Krauzego wcieliła się w postać znanego malarza. Za swoją kreację otrzymała nagrody na całym świecie. Odniosła sukces, a także udowodniła, że nigdy nie jest za późno i warto czekać na tę najważniejszą rolę. Aktorka debiutowała przed wojną we Lwowie, zaś po niej grała w teatrach w Opolu, Szczecinie, Jeleniej Górze, a ostatnie lata spędziła w Poznaniu. To był jej najdłuższy „przystanek”. W filmie opowiada o swoim życiu prywatnym oraz o podejściu do zawodu. Kamery zarejestrowały też Feldman podczas prób do ostatniego spektaklu „I to mi zostało” w grudniu 2006 roku. Ostatnie rozmowy z aktorką zostały przeprowadzone dwa tygodnie przed jej śmiercią.