Filmy film czarno-biały, lata 60.

Do młodego reportera zgłasza się kobieta, która prosi go odnalezienie siostry. Odwiedza miejsca z nią związane: fabrykę, w której pracowała, wieś, gdzie mieszkała. Zaczyna rozumieć sytuację Marii – zdecydowała się ona na odrzucenie statusu społecznego, na odrzucenie roli, którą przyszło jej grać w zastałym społeczeństwie.

Zimowa sceneria polskich Tatr i Podhala. Uczestnicy kuligu przemierzają leśne szlaki i bezdroża, towarzyszy im fotograf (Bogumił Kobiela). Bohaterem filmu są piosenki czołowych przedstawicieli polskiego big-beatu lat 60. Swoje piosenki w zimowej scenerii prezentują Maryla Rodowicz, Alibabki, Niebiesko-Czarni. Tytułowy „Kulig” („Z kopyta kulig rwie”) w wykonaniu Skaldów jest motywem przewodnim tego filmu.

Film opowiada o maturzystkach z 1964 roku, które skończyły jeden etap w życiu młodych kobiet, a teraz czeka je dorosłość. Dziewczyny odbierają świadectwa dojrzałości, spędzają czas na tańcach i na basenie, są fankami włoskiego piosenkarza. Przed kamerą snują plany na przyszłość.

Na głęboką prowincję do biednej wiejskiej szkółki przyjechała nowa nauczycielka. Rozpoczyna swój pierwszy dzień pracy od spotkania z dziećmi i rodzicami. Poznaje dzieci, po kilkoro w czwartej i trzeciej klasie. Uczniowie mają duże zaległości z polskiego i matematyki, poza wsią nie widziały świata.

„Zanim opadną liście…” jest krótkim reportażem z życia Cyganów w Polsce. Kamera śledzi ich tabor, który podąża od wsi do wsi. Widzimy ich codzienne życie, którego rytm wyznaczany jest kolejnymi postojami.

Pierwszy film w twórczości Marka Piwowskiego, wówczas studenta drugiego roku PWSFTViT. Przedmiotem jego obserwacji są badania młodych ludzi przed Wojskową Komisją Uzupełnień. Ta sytuacja pozwoliła Piwowskiemu obnażyć głupotę i bezduszność komisji rekrutacyjnej.

Krótki dokument, który przedstawia scenki rodzajowe z podrzędnej knajpki gdzieś w Polsce. Ludzie, przeważnie z niższej warstwy społecznej, piją alkohol, rozmawiają o ojczyźnie i tym, co spotkało ich ostatniego dnia, flirtują ze sobą, tańczą oraz opowiadają dowcipy i anegdoty.

Tytułowy Urząd to urząd Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przed małym okienkiem tłoczą się starsi ludzie, próbujący załatwić swoje sprawy rentowe bądź emerytalne. Bezduszna urzędniczka odsyła staruszkę, żeby przyniosła zaświadczenie, które anuluje poprzednie. Z kolei inny petent ma złą pieczątkę – powinna być okrągła itd. Wszyscy w kolejce cierpliwie czekają i mimowolnie wysłuchują czasami bardzo osobistych spraw.

Pierwotnie wyświetlana w kinach przed seansami, później także w telewizji jako cykl dokumentalny, była narzędziem peerelowskiej propagandy. Prezentowano w niej wydarzenia ze świata polityki, kultury, nauki, sportu oraz dokumentowano życie codzienne zwykłych ludzi.

Film dokumentalny Witolda Leśniewicza pokazuje przez pryzmat wypuszczonych w powietrze baloników piękno nowej, odbudowanej Warszawy.