Filmy wojsko, film czarno-biały

Lato 1939 roku. Profesor Gabriel Tomicki (Bronisław Pawlik), nazywany przez znajomych don Gabrielem, spiera się podczas zebrania naukowego ze swoim adwersarzem, dr. Stanisławem Dogiem-Leśniewskim. Prof. Tomicki jest germanistą wykształconym na niemieckich uniwersytetach w Heidelbergu i Lipsku. Nie wierzy w możliwość rozpętania wojny przez potomków Goethego, Schillera i Hegla… Dr Dog-Leśniewski, subtelny znawca kultury francuskiej, jest odmiennego zdania. Zacięte spory, jakie od jakiegoś czasu wiodą, nie mają tylko charakteru intelektualnego, lecz również psychologiczny. Tomicki, mężczyzna niepozorny i wątły, na dodatek krótkowidz, ma trudności w kontaktach z kobietami. Dog-Leśniewski jest mężczyzną przystojnym i czarującym, cieszącym się ogromnym powodzeniem u płci pięknej. Tymczasem nadchodzi 1 września. Wybucha wojna. Zafascynowany osiągnięciami ducha germańskiego don Gabriel postanawia zaciągnąć się do wojska. Okazuje się jednak, że jest niezdolny do służby liniowej. Podczas jednego z nalotów poznaje w schronie Florentynę – fordanserkę z klubu nocnego Casanova. Dziewczyna jest jego sąsiadką, lecz przez całe lata nie zwracał na nią uwagi. Wspólnie postanawiają opuścić pogrążającą się w chaosie stolicę. Dźwigając plecaki, maszerują nocą. Za dnia sypiają po stodołach. Tomicki zakochuje się we Florentynie i dzięki niej leczy swój zadawniony kompleks. Udaje mu się także zaciągnąć do wojska.

Rodzina koniecznie chce zmusić do ożenku porucznika Niko, lecz ten zakochuje się w pięknej baronowej. Do wybranej mu przez rodzinę narzeczonej jedzie więc w przebraniu swego ordynansa. Ten zaś udaje porucznika. Okazuje się, że narzeczoną jest właśnie baronowa. Ona tymczasem też się przebrała za swoją pokojówkę, ta zaś za swoją panią.

Hitlerowcy wypowiedzieli wojnę, jest 1 września 1939 roku. W wielu miastach obok Polaków mieszkają również Niemcy, nierzadko są też rodziny i małżeństwa mieszane, narodowości polsko-niemieckiej. Tak też jest w opowiadanej w filmie historii tragicznej miłości Piotra Horodeckiego i Anny Marii Boehme, mieszkających w Bydgoszczy, która szykuje się do obrony.

Akcja filmu rozpoczyna się latem 1798 roku, w chwili, gdy podróżujący po Włoszech książę Gintułt spotyka obdartych polskich żołnierzy, śpiewających „Mazurek Dąbrowskiego”. Niebawem arystokrata wraca do ojczyzny. Los styka go tu z młodym szlachcicem, Rafałem Olbromskim, który zostaje jego sekretarzem i towarzyszy mu w podróżach.

Kwiecień 1945 roku. Ostatnie dni wojny. X Dywizja II Armii Wojska Polskiego szykuje się do forsowania Nysy. Tymczasem wchodzący w jej skład oddział podpułkownika WACŁAWA CZAPRANA (Henryk Bąk) nie jest przewidziany do udziału w natarciu. Jednakże ambitny dowódca podejmuje decyzję, że jego żołnierze również zaatakują wroga. Planowana akcja jest dla Czaprana okazją do zabłyśnięcia własną sprawnością wojskową… Ta dziwna „zawodowa” ambicja budzi opór wśród członków oddziału. Zastępca Czaprana, chorąży Juliusz Szumibór, twierdzi, że nie należy niepotrzebnie narażać ludzi tuż przed końcem wojny. Pomiędzy żołnierzami dochodzi do ostrej kłótni, podczas której podpułkownik uderza w twarz swojego zastępcę. Ten składa raport prokuratorowi dywizji, kapitanowi Hyrnemu. Czapran może być pozbawiony dowództwa. Prokurator stara się załagodzić konflikt. Namawia Szumibora do wycofania oskarżenia. Tymczasem do Hyrnego wpływa drugi raport. Podpułkownik Czapran oskarża w nim strzelca Anklewicza o niewykonanie rozkazu, zarzuca mu dezercję i domaga się dla niego sądu polowego. I tym razem kapitan Hyrny stara się załagodzić konflikt, by uniknąć niepotrzebnego przelewu krwi w przeddzień zakończenia wojny. Tymczasem nadchodzi dzień ofensywy. W czasie brawurowego wypadu giną podpułkownik Czapran i strzelec Anklewicz. Po ciało swego dowódcy wyruszają ochotnicy prowadzeni przez kapitana Hyrnego.

Warszawa, październik 1944 roku. Kapitulują ostatnie oddziały powstańcze. Gubernator Dystryktu Warszawskiego Ludwig Fischer otrzymuje rozkaz zrównania miasta z ziemią. Niemcy wysadzają w powietrze kolejne budynki, zamieniając Warszawę w gigantyczne rumowisko. Ludność cywila opuszcza masowo stolicę. Młody powstaniec ANDRZEJ (Igor Śmiałowski) dostaje rozkaz pozostania w mieście… Wkrótce odbiera pierwszy rozkaz. Ma ukryć radzieckiego skoczka spadochronowego radiotelegrafistę. Pod osłoną nocy – wraz z Jankiem i Julkiem – umieszcza Rosjanina w ruinach getta. Tymczasem na terenie getta ma swoją kryjówkę PIOTR RAFALSKI (Jan Kurnakowicz). Wraz z przygarniętym bezpańskim owczarkiem przemierza codziennie ulice w poszukiwaniu wody i pożywienia. Jest świadkiem egzekucji ukrywających się Żydów. Pewnego dnia Piotr przynosi do swej kryjówki ranną dziewczynę o imieniu Krystyna. Udaje mu się usunąć kulę z rany, co ratuje dziewczynie życie. Tymczasem radziecki spadochroniarz przesyła drogą radiową wiadomości o ruchach wojsk niemieckich. Otoczony przez Niemców skierowuje ogień radzieckiej artylerii na siebie i ginie. Pewnego dnia w kryjówce Piotra dochodzi do spotkania Andrzeja i Krystyny. Oboje przedostają się przez Wisłę na praską stronę. Piotr pozostaje w ruinach. Nadchodzi styczeń 1945 roku. Piotr dostrzega Andrzeja i Krystynę w kolumnie Wojska Polskiego wkraczającego do stolicy.

Dwóch mężczyzn kocha Sylvię Norcross.

Diva operowa skupia się na kobieciarzu, oficerze armii.

W carskiej Rosji nieakceptowany przez arystokratów chłopski oficer zakochuje się w księżniczce.

Amerykański pilot wyjeżdża do Francji gdzie zakochuje się w dziewczynie.