W najgłębszej warstwie jest zaklinaniem dzieciństwa, czasu, który – bardzo byśmy tego chcieli – powinien być najpiękniejszym, najważniejszym okresem w życiu, jest jednak często inaczej. przeczytaj recenzję

To prawda, nie zauważamy piękna, bo film nie opowiada o tym. To story o naturze człowieka zderzonej z maszynką cywilizacyjną, przemielającej popędy w rytuały, a szczęście własne w nieszczęścia cudze. przeczytaj recenzję

„Osiem gór” ogląda się z poczuciem ulgi. Takie kino wciąż jest jednak możliwe. Zrealizowane z rozmachem, również z rozmachem wizualnym, ale niepodległe w formie. przeczytaj recenzję

Viesturas Kairišas postawił na małą narrację o przełomowym momencie w dziejach swojego kraju. Z pozycji jednego czy kilkorga bohaterów chciał zobaczyć więcej. I to się w „Styczniu” udało. przeczytaj recenzję

Ten film nie kończy się z trzęsieniem ziemi, jak oczekiwaliśmy, ale delikatnym tąpnięciem powierzchni. Takie subtelne drgania też są ważne. Zmieniają nas po kawałeczku. przeczytaj recenzję

Zagadkowy film. Sama Blanchett nazwała go celnie „medytacją nad władzą, która nie ma płci”. przeczytaj recenzję

Film współczesny, aktualny, dotyczący palących problemów emocjonalnej naddojrzałości połączonej z niedojrzałością dzieciaków. przeczytaj recenzję

Film jest projektem ciekawym, niepozbawionym wad, ale ciekawym, chwilami dowcipnym („z kogo się śmiejecie?”), chwilami błyskotliwym, w większości dobrze obsadzonym i zagranym. Tyle że nieprawdziwym. przeczytaj recenzję

Ascetyzm tego filmu paradoksalnie staje się atutem. To jest kino trudnych pytań, to jest kino (jeszcze trudniejszych) odpowiedzi. przeczytaj recenzję

Lusińskiemu i jego ekipie, zależało, żeby pokazać, że świat nie jest znowu taki zły, a ludzie wyłącznie bezduszni. Że można, a nawet trzeba się w tej rzeczywistości dogadać. przeczytaj recenzję