Filmy poezja, krew

Film Olivera Stone'a stanowi biografię lidera grupy The Doors - rockowego zespołu lat 60-tych - Jima Morrisona, od czasów studenckich do jego śmierci w Paryżu w 1971 roku.

Will Dormer (Al Pacino) to dobry, doświadczony glina. Widział w życiu już niejedno - przemoc, korupcję, morderstwa. Mimo to wciąż potrafi z takim samym zaangażowaniem poświęcić się każdej kolejnej sprawie. Wraz ze swoim partnerem Hapem (Martin Donovan) jedzie na Alaskę, gdzie szuka sprawców zabójstwa siedemnastoletniej dziewczyny. Ich pierwszym podejrzanym jest pisarz Walter Finch (Robin Williams). Próba "przyciśnięcia" Fincha kończy się niepotrzebnym użyciem broni, tak że przypadkowa kula trafia Hapa. Dormer zostaje uniewinniony, lecz to tylko pogłębia w nim poczucie winy. W dodatku wpada w sieć psychologicznych gierek Fincha, które osłabiają jego równowagę i poczucie wartości, ba, zagrażają nawet karierze zawodowej.

Oparta na faktach historia o zaginięciu trzech uczennic oraz nauczycielki w okolicach słynnej Wiszącej Skały. Zdarzenie to miało miejsce w roku 1900 w Australii, w stanie Victoria. W poszukiwania zaangażowali się prawie wszyscy okoliczni mieszkańcy i policja. Z jakim rezultatem...?

Ekranizacja opowiadań Andrzeja Sapkowskiego, których bohaterem jest Geralt z Rivii, polujący na potwory wojownik znany jako wiedźmin.

Brendan Frye, jest nie lubiany wśród rówieśników. Jedyna bliska mu osoba, Emily, opuszcza go mając dość kłótni. Wkrótce Brendan otrzymuje od byłej dziewczyny telefon z prośbą pomocy. Na drugi dzień znajduje ją martwą. Chłopak za wszelką cenę chce znaleźć sprawce zbrodni.

Opowieść o życiu zarówno wybitnych jak i zwyczajnych rzymian rozgrywająca się w ostatnich dniach istnienia Rzymskiej Republiki.

Ostatni dzień wojny. Poranek pierwszego dnia pokoju. Pokazać tej szczególnej nocy losy młodego człowieka uwikłanego w okupacyjną przeszłość, zmęczonego bohaterstwem, przeczuwającego inne, lepsze życie. Cóż to za piękny temat do filmu. Tej szczególnej nocy spotyka się przeszłość z przyszłością - i zasiada do jednego stołu. Przy akompaniamencie tang i fokstrotów bohater filmu, Maciek Chełmicki, szuka odpowiedzi, jak żyć dalej - jak zrzucić dławiący bagaż przeszłości, rozwiązuje odwieczny dylemat żołnierza. Słuchać czy myśleć. A jednak Maciek zabije...

Alaska. Lecący z oddalonej placówki samolot ulega awarii i rozbija się gdzieś w dziczy. Z katastrofy cało wychodzi jedynie siedmiu pracowników firmy naftowej, ale ich szczęście kończy się, gdy do wraku dociera stado wygłodniałych wilków.

Akcja filmu opartego na autobiograficznej książce Annie Ernaux rozgrywa się we Francji w 1963 roku. Główna bohaterka studiuje literaturę francuską na uniwersytecie. Przed zdolną dziewczyną, która marzy o karierze akademickiej, przyszłość stoi otworem. Ku swojemu zaskoczeniu Anne (hipnotyzująca Anamaria Vartolomei) dowiaduje się, że jest w ciąży. Zdaje sobie sprawę, że macierzyństwo zamknie jej zawodową drogę i przekreśli to, do czego tak konsekwentnie dążyła przez całe lata. Młoda kobieta stoi przed poważnym dylematem. Wie, że nie chce rodzić, ale jednocześnie jest świadoma, że za próbę zakazanej wtedy we Francji aborcji grozi jej nie tylko wydalenie ze studiów, ale i kara więzienia. Czas ucieka, napięcie wzrasta, bo na szali znalazła się przyszłość bohaterki.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".