Filmy przyjaźń, zakochanie, polska

Barbara Patrycka (Sonia Bohosiewicz) jest 40-letnią rozwódką, która mieszka wraz ze swoją studiującą córką w Warszawie. Nie ma pracy, gdyż ją wyrzucono z redakcji, gdzie pisała o wszystkim i o niczym, a jej książka, delikatnie mówiąc, nie cieszy się popularnością. Za sprawą swojej koleżanki zaczyna pracować w magazynie dla kobiet, gdzie musi pisać o seksie. Z miejsca jej pierwszy artykuł odnosi sukces, co się odbija na życiu prywatnym Basi.

Serial ukazuje codzienne życie policjantów z warszawskiego Wydziału Zabójstw. Codziennie muszą dokonywać bardzo trudnych, życiowych wyborów. Niestety wiele spraw przenoszą z pracy do domu, co bardzo niekorzystnie wpływa na ich stosunki domowe. Niektórzy nie wytrzymują presji i popadają w alkoholizm lub narkotyki.

Karierowicz z Pułtuska marzy tylko o jednym – o władzy. Pewnego dnia dostaje nominację na „eksponowane stanowisko” w stolicy. Ma być gospodarzem domu w jednym z bloków na Ursynowie. Mieszkańców zniechęca do siebie już podczas przeprowadzki, która obfituje w niespodzianki i konflikty. Okazuje się, że operator dźwigu Zbigniew Kotek i lekarz Zygmunt Kołek otrzymali przydział na to samo mieszkanie. Jedynym wyjściem jest przedzielenie lokalu na pół. Ubecy mają założyć podsłuch u opozycjonisty prof. Dąb-Rozwadowskiego, ale pluskwa trafia do innego lokatora. Tajniacy podsłuchują nauczycielkę flirtującą z zapalonym myśliwym, docentem Furmanem. Ten opowiada jej o wyczynach na polowaniu. Nic dziwnego, że UB uznaje profesora za groźnego terrorystę. Najbardziej niezadowolonym z przydziału M jest weteran praskich podwórek, wielbiciel wódki i gołębi, Józef Balcerek. Robi wszystko, by pozostać wśród kumpli. Ale i jego opór zostaje złamany przez władzę. Gospodarz domu z finezją zatruwa życie lokatorom. Wydaje zarządzenia, orzeka w kwestiach spornych, nie waha się inwigilować życia sąsiadów. W końcu mieszkańcy tworzą tajną opozycję i zaczynają bojkotować rządy Anioła.

Klasyka polskiej kinematografii. Serial Konrada Nałęckiego powstał na podstawie książki Janusza Przymanowskiego, który jest także współautorem scenariusza. Nakręcono trzy serie przygód załogi „Rudego” – łącznie 21 odcinków. PRL-owskie władze chętnie traktowały serial jako materiał propagandowy, prezentujący obowiązującą wówczas wersję historii z polsko-radzieckim sojuszem na pierwszym planie. Janek wstępuje w szeregi Wojska Polskiego do oddziału wojsk pancernych. Zostaje włączony do załogi czołgu o numerze 102. Wraz ze swoimi wiernymi towarzyszami broni Olgierdem, Gustlikiem, Grigorijem i psem Szarikiem rusza wyzwolić ojczyznę. Dla dzisiejszego widza „Czterej pancerni i pies” pozostają znakomitą produkcją wojenno-przygodową. Zrealizowane z rozmachem sceny batalistyczne, trzymająca w napięciu akcja, zabawne dialogi i przede wszystkim doskonałe postacie stworzone przez wybitnych aktorów – to nieprzemijające wartości serialu.

To historia grupy przyjaciół, którzy młodość przeżywają na początku lat osiemdziesiątych na polskim wybrzeżu. Głównym bohaterem filmu jest Janek (Kościukiewicz), wrażliwy osiemnastolatek. W tle przetacza się Wielka Historia – manifestacje, strajki, stan wojenny, a na pierwszym planie – gwałtowna pierwsza miłość, głód życia, radość młodości, muzyka, seks… wszystko, co najpiękniejsze. Młodzieńczy, idealistyczny świat zostanie zderzony z bezwzględną rzeczywistością. Bohaterowie będą musieli podjąć walkę o miłość i przyjaźń.

Wiktor po piętnastu latach przyjeżdża do dworku w Wilku, gdzie przeżył bardzo ważny etap swojego życia. Spotyka ludzi, którzy na zawsze zostawili ślad w jego pamięci. Odkrywa jak ważną osobą był przed laty dla mieszkanek dworku w Wilku. Jego przyjazd ożywia wspomnienia i dawne uczucia. Pojawienie się Wiktora zmusza panny z Wilka do ponownego przeżywania swoich powikłanych losów i życiowych niepowodzeń.

Trzynastoodcinkowy serial telewizyjny, którego scenariusz opiera się na trzeciej części „Trylogii” Henryka Sienkiewicza. Wyreżyserowany przez Pawła Komorowskiego serial różni się nieco obsadą niektórych ról w stosunku do powstałej w tym samym roku produkcji Jerzego Hoffmana pt. Pan Wołodyjowski. I tak w roli stolnikowej Makowieckiej zobaczymy Barbarę Krafftównę (zamiast Hanki Bielickiej), Ludwika Benoita w roli Luśni (miast Gustawa Lutkiewicza) i przede wszystkim Andrzeja Łapickiego grającego Hasslinga-Ketlinga of Elgin (u Hoffmana rolę tę powierzono Janowi Nowickiemu). Pułkownika Michała Wołodyjowskiego poznajemy w chwili, gdy po śmierci ukochanej zaszywa się on w klasztorze, gdzie planuje na medytacjach spędzić resztę życia. Ale Rzeczypospolita potrzebuje swojej „pierwszej szabli”, wierni przyjaciele, Ketling i Zagłoba postanawiają go stamtąd wydostać. Jak twierdzi sam hetman Sobieski, „bardziej Ojczyźnie jego szabla niż jego modły potrzebne”. Po przekonaniu „małego rycerza” do swoich racji hetman wysyła go do stanicy na kresach Rzeczypospolitej, zbliża się bowiem od strony dzikich pól turecka nawałnica…

Z głębokiej prowincji przyjeżdża do Warszawy siedemnastoletnia Krysia. Jest osamotniona po śmierci matki i liczy na pomoc dalekiej rodziny. Gdy ta zawodzi, „smarkulą” zaopiekuje się para przyjaciół: taksówkarz Florek i lekarz Bogdan. Każdy na swój sposób zajmuje się edukacją Krysi. Florek zapoznaje ją z tajnikami zawodu kierowcy, Bogdan pomaga przygotować się do matury. W niedługim czasie sympatyczną dziewczyną zainteresuje się jeszcze jeden mężczyzna, młody oficer marynarki – Jurek. Ulegając prośbom zakochanego marynarza, Krysia zgadza się na małżeństwo.

Serial komediowy, którego bohaterami są mieszkańcy domu położonego na obrzeżach dużego miasta. Właściciele posiadłości, państwo Helena i Stanisław Bogaccy (Ewa Szykulska i Marek Siudym), nudzące się nieco małżeństwo z dużym stażem, wynajmują piętro swojej willi trzem młodym dziewczynom. Wkrótce jedna z nich wyprowadza się, a dwie pozostałe usiłują przekonać Bogackich, by wynajęli pokój Jackowi, chłopakowi, który po szalonej imprezie zasnął w wannie Krysi i Zuzi. Relacje, jakie zachodzą między mieszkańcami domu, rozmaite konfiguracje uczuciowe, m.in. zainteresowanie gospodarza lokatorkami i gospodyni młodym lokatorem są źródłem wielu zabawnych sytuacji.

Kwiatkowscy mają dwoje dzieci – córkę Majkę i syna Filipa. Pewnego dnia przez przypadek trafia do ich domu Romek, który na stałe przebywa w domu dziecka. Rodzina postanawia stworzyć dla niego dom zastępczy. To pociąga za sobą niespodziewane konsekwencje – wraz z Romkiem u Kwiatkowskich zamieszkają „bliźniaczki z wyboru” – Eliza i Zosia. Dom pełen dzieci zaczyna tętnić życiem w zupełnie nowy sposób.