Filmy taniec, film niezależny

Reżyser Yorgos Lanthimos i producentka Emma Stone przedstawiają niewiarygodną i fantastyczną ewolucję Belli Baxter, młodej kobiety przywróconej do życia przez wybitnego i niekonwencjonalnego naukowca, dr. Godwina Baxtera. Pod opieką Baxtera, Bella nieustannie chce się uczyć i pragnie poznawać świat, którego nie zna. Ucieka z Duncanem Wedderburnem, sprytnym i rozwiązłym prawnikiem, i wyrusza w szaloną podróż przez różne kontynenty. Wolna od uprzedzeń cechujących jej czasy, Bella zdecydowanie pragnie równości i wolności.

55-letnia wdowa tęskni za przygodą, znalezieniem partnera i seksem, dobrym seksem.

Film opowiada historię tancerza Scotta Hastingsa, który buntuje się podczas konkursu przeciwko sztywnym regułom narzuconym przez federację i zaczyna tańczyć wedle własnej choreografii. Za ten wybryk odchodzi od niego partnerka, odwracają się przyjaciele i rodzina, a prezes federacji tańca dyskwalifikuje go na dłuższy czas.

Maxie ginie w katastrofie na dzień przed wyjazdem do Hollywood, na plan filmu samego Davida W. Griffitha. Jednak marzenia okazały się silniejsze od śmierci. Po sześćdziesięciu latach duch Maxie wcieli się w ciało Jan Chaney, sekretarki biskupa, by raz jeszcze spróbować sił w kinie.

Mildred (Gena Rowlands) starsza kobieta, poświęciła życie opiekując się innymi. Kiedy jej córka opuszcza dom, odkrywa, że po raz pierwszy w życiu nie ma się o co martwić. Ale wkrótce zostaje wciągnięta w życie Monicy (Marisa Tomei), młodej matki, którą mąż opuścił. Sama musi się opiekować się młodym synem J.J. (Jake Lloyd). Ich znajomość przeradza się w silne uczucie. Pewnego dnia Mildred dostaje wiadomość, że jej syn przeprowadza się z rodziną do San Francisco.

Znerwicowany młody scenarzysta żyje w dwóch światach: fantazjuje o zdobyciu dziewczyny z wymyślonego przez siebie filmu i, będąc w nędzy, marzy o skromnej egzystencji.

Fantasmagoryczna podróż przez umysł młodej kobiety rozpoczynającej dorosłe życie w czasie pandemii. Zamknięta w swoim pokoju, zawieszona między skrajną nudą a ulgą, jaką daje jej ucieczka przed ocenami innych, zanurza się w świat fantazji. W przerwach między rozmyślaniami i rozmowami z koleżankami na zoomie dziewczyna śledzi losy influencerki o imieniu Patricia Coma albo reżyseruje własne telenowele z udziałem Barbie i Kena w domku dla lalek. Apatię bohaterki przerywają ataki niezdrowego zainteresowania postaciami seryjnych morderców. Czasem też zapada w sen – „strefę marzeń”, w której spotyka cienie swoich wymyślonych przyjaciół. Hybrydowy esej, który Bertrand Bonello (O wojnie, 8. NH; Nocturama, 17. NH; Zombi Child, 19. NH) zadedykował swojej 18-letniej córce, nie jest filmem o lockdownie, lecz mapą myśli i emocji reprezentantki pokolenia Z. Wykorzystując rozmaite formy wizualne, francuski reżyser eksploruje jej świat wewnętrzny, zbudowany na specyficznym rodzaju wrażliwości rozpiętej między delikatnością, wycofaniem a czarnym humorem. Tajemniczy, poetycki film, sięgający głęboko w podświadomość, Bonello rozpoczyna przestrogą Gilles'a Deleuze'a: Nigdy nie wchodź w sen innej osoby, to może być niebezpieczne, nawet jeśli jest nią miła młoda dziewczyna.

Tych dwóch gości to renegaci... Ponownie są razem i to ich bardzo cieszy... Czekają na oczyszczający deszcz, potężną nawałnicę... Woda z niebios ma oczyścić ich dusze z przejmującego bólu, który trawi ich wnętrza...

Koniec lat osiemdziesiątych. Trzy kobiety dzielą dom w Johannesburgu w Południowej Afryce. Każda z nich ma własny sposób na życie z apartheidem. Thoko (Dambisa Kente) jest czarnoskórą nauczycielką - praktykuje bierny opór bez przemocy. Afrykanerka, Aninka (Michele Burgers), szuka schronienia w archeologii, aby uniknąć rzeczywistości. Sophie (Kerry Fox) to biała wojowniczka, która podkłada bomby w miejscach publicznych. Przez długi czas trzy przyjaciółki są razem, w momencie przewrotu politycznego. Myślą, że się znają, ale są w błędzie. Każda z nich szanuje pomysły pozostałych dwóch, ale jedna z bomb Sophie zmieni wszystko.