Filmy wdowiec, wypadek samochodowy

Mistrzowska adaptacja prozy Murakamiego w reżyserii Ryûsuke Hamaguchiego, który z impetem wkroczył do grona najważniejszych twórców światowego kina. Drive My Car, oparte na opowiadaniu ze zbioru "Mężczyźni bez kobiet", to intymna opowieść o złożonej relacji miłosnej wybitnego aktora i reżysera z kobietą, która skrywa przed nim wiele tajemnic. Hamaguchi opiera swój film na precyzyjnych dialogach i świetnie narysowanych postaciach. To historia o bezwarunkowej akceptacji bliskiej osoby oraz siebie samego i swoich niedoskonałości, jednocześnie piękna i wzruszająca oda do życia. Drive My Car jest wyrafinowanym, rivette’owskim z ducha kinem drogi, w którym życie odbija się w sztuce – teatrze i literaturze.

Graham Hess (Mel Gibson), farmer z małego, prowincjonalnego miasteczka w Stanach Zjednoczonych, odkrywa na swym polu tajemnicze znaki - kręgi i linie tworzące skomplikowane wzory. Początkowo sądzi, że są one dziełem żartownisia, który chciał wywołać fałszywy alarm. Szybko jednak zmienia zdanie: z telewizji dowiaduje się, że podobne znaki pojawiły się na całym świecie, a nad Meksykiem zaobserwowano niezidentyfikowane obiekty latające...

Młody inżynier, Alain Getty i jego żona, Benedicte, goszczą na kolacji u szefa Alaina, Richarda Pollocka wraz z jego żoną. Początkowa miła i przyjazna atmosfera spotkania pogarsza się z minuty na minutę, budząc przy tym ogromne kontrowersje...

Arevikie (Sofiko Chiaureli) przypadło wystąpić jako świadek oskarżenia kierowcy, który dopuścił się przestępczego czynu. Kobieta była świadkiem drogowego wypadku, kiedy to Andranik (Armen Dzhigarkhanyan) potrącił pieszego i uciekł z miejsca zdarzenia. Okazało się, że pechowy kierowca jest wdowcem, samotnie wychowującym małe dzieci. Wiedząc o tym, Arevik potwierdza swoje zeznania w sądzie, a opiekę nad dziećmi skazanego bierze na siebie...

Brad Pitt (Siedem lat w Tybecie) i nagrodzony Oscarem Anthony Hopkins (Milczenie owiec, Okruchy dnia) odtwórcy głównych ról w filmie Joe Black zawierają niezwykłą dżentelmeńską umowę. Potężny i bogaty potentat William Parish (Hopkins) wiedzie pełne wygód i uporządkowane życie do czasu pojawienia się w jego domu gościa - Śmierci (Pitt) z niezwykłą propozycją; opóźni nieuchronny koniec Billa, a w zamian ten będzie jego nauczycielem i przewodnikiem w niecodziennej wyprawie po życiu. Niewinny, tajemniczy, czasami zabawny Joe (Pitt) poznaje zatem świat Billa. Kiedy niespodziewanie nawet dla siebie samego, Joe zakochuje się w pięknej córce Billa doświadcza miłości z jej często bolesnymi przejawami chce zmienić zasady umowy. Teraz Bill musi walczyć nie o swoją przyszłość ale o przyszłość tych, których najbardziej kocha.

Dionizy Złotopolski (Henryk Machalica) mieszka w Złotopolicach wraz z synem Markiem (Kazimierz Kaczor), niezależnym senatorem, najczęściej zresztą przebywającym w Warszawie, i jego żoną Barbarą (Anna Nehrebecka), którzy mają dwóch dorosłych synów. Starszy Waldemar (Andrzej Nejman) jest gospodarzem i prowadzi gospodarstwo. Nie ma szczęścia w miłości i wciąż szuka kandydatki na żonę. Okazuje się, ze znalezienie partnerki, która zgodziłaby się wraz z nim zamieszkać na wsi jest trudne. Młodszy syn – Kacper Złotopolski (Andrzej Piaseczny) to czarna owca w rodzinie. Rzucił szkołę i postanowił rozpocząć karierę muzyka. Druga linia rodu – Gabrielowie mieszkają w Warszawie. Wywodzą się od bliźniaczej siostry Dionizego, Eleonory (Alina Janowska). Jej syn – Wiesław (Paweł Wawrzecki) jest komendantem posterunku policji na Dworcu Centralnym, a jego żona Marta (Ewa Ziętek) prowadzi luksusową kawiarnię. Mają razem syna – Tomka (Piotr Szwedes), który ku rozpaczy rodziców rzucił studia medyczne i rozpoczął karierę akwizytora – jego zdaniem w ten sposób najszybciej dorobi się dużych pieniędzy. Starszy syn Mirek (Radosław Elis) i jego żona Weronika (Agnieszka Sitek) oczekują narodzin pierwszego dziecka. Córka Wiesława z pierwszego małżeństwa, Agata (Paulina Młynarska), pracuje w agencji pośredniczącej w sprzedaży nieruchomości.

Na swoje alter ego Bergman wybrał 80-letniego profesora Borga, który jedzie z synową ze Sztokholmu do Lund na obchody własnego jubileuszu naukowego. Podróż staje się dla niego wędrówką przez obszary pamięci, refleksją nad życiem i stosunkami z ludźmi. Bohater przywołuje we wspomnieniach swoją pierwszą niespełnioną miłość, nieudane małżeństwo, trudne ojcostwo. Bliskość śmierci sprawia, że Borg uświadamia sobie, iż apodyktycznością, chłodem i obojętnością odgrodził się murem od innych, skazał się na rozpaczliwą samotność. Teraz będzie starał się powoli ów mur burzyć (co jest jedynie subtelnie zasygnalizowane, ale i tak stanowi wyjątkowy w twórczości reżysera promyk optymizmu).

Historia o prawym człowieku, który uświadamia sobie, że cały świat obrócił się przeciwko niemu. Nagle, z nieznanych mu powodów, opuszcza go żona, a jej nowy kochanek przekonuje Larry’ego, że powinien on wyprowadzić się z domu i zamieszkać w tanim, obskurnym motelu. Na domiar złego, kariera naukowa Larry’ego staje pod wielkim znakiem zapytania.

Londyński supergliniarz – Nicholas Angel (Simon Pegg) – otrzymuje przydział w spokojnym miasteczku Sandford, gdzie musi stawić czoła totalnej nudzie, świata nie znającego słowa zbrodnia… i niezdarnemu partnerowi Danny’emu (Nick Frost). Seria makabrycznych wypadków, które przetoczą się przez sielską prowincję sprawi jednak, że Nick znajdzie okazję do niesamowitych, pełnych grozy pościgów samochodowych i bezwzględnych strzelanin, o których marzy. Nadszedł czas, by małomiasteczkowi gliniarze wymierzyli wielkomiejską sprawiedliwość!

Odnoszący sukcesy bankier inwestycyjny Davis (Jake Gyllenhaal) próbuje uporać się ze śmiercią żony, którą stracił w wyniku tragicznego wypadku samochodowego. Nie pomaga mu w tym presja, którą wywiera teść (Chris Cooper), mimo to Davis stara się, by życie wróciło do normalnego biegu. Któregoś dnia Davis wysyła skargę na niedziałający automat z napojami i słodyczami, jaki możemy spotkać na każdym rogu. Tak zaczyna się korespondencja między nim a pracującą w firmie zajmującej się automatami Karen (Naomi Watts). Korespondencja, która coraz częściej zawiera wątki osobiste, wkrótce tworzy między nimi głęboką osobistą więź. Z pomocą Karen i jej piętnastoletniego syna (Judah Lewis), Davis zaczyna odzyskiwać równowagę wewnętrzną, stopniowo wydostając się z bezbrzeżnej otchłani rozpaczy.