Filmy film czarno-biały, mężczyzna

Kontynuacja Rysopisu – debiutu Jerzego Skolimowskiego. Na tle groteskowo ukazanej rzeczywistości socjalistycznej Polski lat 60. reżyser (i jednocześnie odtwórca głównej roli) ukazuje rozterki duchowe 30-letniego mężczyzny, który nie umie dojrzeć do wyzwań stawianych mu przez los.

Bohaterem filmu jest mężczyzna czterdziestoletni, który usiłuje dokonać rozrachunku z dotychczasowych osiągnięć i porażek. Po wyjściu ze szpitala robi bilans swego dotychczasowego życia. Monolog wewnętrzny to jego spowiedź przed samym sobą. Wprawdzie udało mu się przeżyć obóz koncentracyjny, ale nie odniósł żadnych zawodowych sukcesów. Życie osobiste też nie układało się najlepiej, gdyż żona go zdradzała, a on nie pozostawał jej dłużny. W końcu małżonka go opuszcza, ale następnego dnia prosi w liście o przebaczenie. Czy jego schorowane serce wytrzyma takie skrajne emocje?

Właśnie trwa wigilia Bożego Narodzenia. Andrzej, starszy mężczyzna powraca do swego domu, w którym panuje pustka. Przestraszony tym stanem rzeczy postanawia odnaleźć swą wymarzoną kobietę, której nigdy nie miał.

Warszawa, październik 1944 roku. Kapitulują ostatnie oddziały powstańcze. Gubernator Dystryktu Warszawskiego Ludwig Fischer otrzymuje rozkaz zrównania miasta z ziemią. Niemcy wysadzają w powietrze kolejne budynki, zamieniając Warszawę w gigantyczne rumowisko. Ludność cywila opuszcza masowo stolicę. Młody powstaniec ANDRZEJ (Igor Śmiałowski) dostaje rozkaz pozostania w mieście… Wkrótce odbiera pierwszy rozkaz. Ma ukryć radzieckiego skoczka spadochronowego radiotelegrafistę. Pod osłoną nocy – wraz z Jankiem i Julkiem – umieszcza Rosjanina w ruinach getta. Tymczasem na terenie getta ma swoją kryjówkę PIOTR RAFALSKI (Jan Kurnakowicz). Wraz z przygarniętym bezpańskim owczarkiem przemierza codziennie ulice w poszukiwaniu wody i pożywienia. Jest świadkiem egzekucji ukrywających się Żydów. Pewnego dnia Piotr przynosi do swej kryjówki ranną dziewczynę o imieniu Krystyna. Udaje mu się usunąć kulę z rany, co ratuje dziewczynie życie. Tymczasem radziecki spadochroniarz przesyła drogą radiową wiadomości o ruchach wojsk niemieckich. Otoczony przez Niemców skierowuje ogień radzieckiej artylerii na siebie i ginie. Pewnego dnia w kryjówce Piotra dochodzi do spotkania Andrzeja i Krystyny. Oboje przedostają się przez Wisłę na praską stronę. Piotr pozostaje w ruinach. Nadchodzi styczeń 1945 roku. Piotr dostrzega Andrzeja i Krystynę w kolumnie Wojska Polskiego wkraczającego do stolicy.

Z pochylni gdańskiej stoczni wychodzi w morze pierwszy statek projektowany przez inżyniera Andrzeja Rudnickiego. Na uroczystym bankiecie wszyscy gratulują konstruktorowi, a on ze smutkiem stwierdza, że jego sukces jest spóźniony. Przez wojnę kończył liceum i studia z poślizgiem. Późno ożenił się i ustabilizował materialnie. Ucieka z przyjęcia. Zamierza spędzić urlop wraz z kochającą żoną Martą w ich chacie na nadmorskim odludziu. W dniu czterdziestych urodzin Andrzeja zjeżdżają się przyjaciele, a wśród nich piękna Sylwia, którą poznał na bankiecie.

Andrzej Sanicki jest młodym, dobrze rokującym, ale też prowadzącym hulaszczy tryb życia, kawalerem. Pod naciskiem ojca oświadcza się Kazi Szpanowskiej. Szybko ustalają, że żadne z nich nie żywi do drugiego głębszego uczucia. On kocha się w baronowej Celinie, a w niej odżywa uczucie do dawnego narzeczonego, który był uważany za zmarłego, ale się odnalazł. Z biegiem czasu Andrzej odkrywa coraz więcej zalet żony i jego myśli, uczucia zaczynają biec w zgoła nieoczekiwanym dla niego kierunku.

Film trwa zaledwie kilka sekund, na które składa się szesnaście klatek. Obraz przedstawia przemieszczającego się mężczyznę.

Losy biednych ludzi w podlondyńskiej kamienicy.

Dwaj ludzie z szafą to jedna z pierwszych etiud Romana Polańskiego. Przedstawia tytułowych dwóch mężczyzn niosących przez centrum miasta brzemię codzienności reprezentowane tu przez szafę, niewygodny i całkowicie abstrakcyjny przedmiot na ulicach miasta. Staje się owa szafa powodem wielu kłopotów, niby przyziemnych ale jakże naturalnych. Polański w tejże groteskowej opowieści stara się przekonać widza, że każda odmienność, inność mogą być powodem do nietolerancyjnego zachowania się tak społeczeństwa jak i pojedyńczych osób.

Tytułowe ssaki są rodzaju ludzkiego, to dwóch mężczyzn, którzy podróżują przez zaśnieżoną pustynię. Jeden ciągnie drugiego na sankach, drugi w tym czasie je kurczaka. Początkowa harmonia szybko znika i przestają uczciwie dzielić się obowiązkami. Mężczyźni zaczynają stosować różne sztuczki, np. udają chorobę, bo każdy z nich lubi wygodę i zamiast ciągnąć kolegę woli sam być ciągnięty. Godzą się, kiedy handlarz kiełbaskami kradnie ich sanki. Od tej pory niosą się na plecach, ale każdy z nich chce, aby drugi go niósł…