Filmy samotność, film czarno-biały, warszawa

W nocnym pociągu na Hel spotykają się Ona i On. Dwoje nieznajomych, których łączy wspólny przedział. Oboje mają za sobą życiowe dramaty, od których starają się uciec. Może im to utrudnić morderca, który podobno znajduje się w tym samym pociągu.

Warszawa, październik 1944 roku. Kapitulują ostatnie oddziały powstańcze. Gubernator Dystryktu Warszawskiego Ludwig Fischer otrzymuje rozkaz zrównania miasta z ziemią. Niemcy wysadzają w powietrze kolejne budynki, zamieniając Warszawę w gigantyczne rumowisko. Ludność cywila opuszcza masowo stolicę. Młody powstaniec ANDRZEJ (Igor Śmiałowski) dostaje rozkaz pozostania w mieście… Wkrótce odbiera pierwszy rozkaz. Ma ukryć radzieckiego skoczka spadochronowego radiotelegrafistę. Pod osłoną nocy – wraz z Jankiem i Julkiem – umieszcza Rosjanina w ruinach getta. Tymczasem na terenie getta ma swoją kryjówkę PIOTR RAFALSKI (Jan Kurnakowicz). Wraz z przygarniętym bezpańskim owczarkiem przemierza codziennie ulice w poszukiwaniu wody i pożywienia. Jest świadkiem egzekucji ukrywających się Żydów. Pewnego dnia Piotr przynosi do swej kryjówki ranną dziewczynę o imieniu Krystyna. Udaje mu się usunąć kulę z rany, co ratuje dziewczynie życie. Tymczasem radziecki spadochroniarz przesyła drogą radiową wiadomości o ruchach wojsk niemieckich. Otoczony przez Niemców skierowuje ogień radzieckiej artylerii na siebie i ginie. Pewnego dnia w kryjówce Piotra dochodzi do spotkania Andrzeja i Krystyny. Oboje przedostają się przez Wisłę na praską stronę. Piotr pozostaje w ruinach. Nadchodzi styczeń 1945 roku. Piotr dostrzega Andrzeja i Krystynę w kolumnie Wojska Polskiego wkraczającego do stolicy.

Film tworzą dwie nowele, których akcja rozgrywa się w czasie II wojny światowej. Bohaterem pierwszej jest Dzidziuś Górkiewicz (Edward Dziewoński). Gdy wybucha powstanie, w popłochu opuszcza stolicę. Wraca jednak do Warszawy. Akcja drugiej noweli rozgrywa się w niemieckim oflagu. Uwięzieni oficerowie czerpią otuchę z powtarzanej legendy o ucieczce porucznika Zawistowskiego. Tylko nieliczni wiedzą, że historia ta nie jest prawdziwa.

Satyryczna opowieść o losach dwóch rodzin, które borykają się z problemami dorastających dzieci. Anula i Paweł są typowymi przedstawicielami młodzieży lat 60. Marzą o wolności i dorosłości. Łatwo ulegają modom, zwłaszcza tym zachodnim. Ich opiekunowie, choć mają dobre intencje, nie radzą sobie z wyzwaniami stawianymi im przez dzieci i normy obyczajowe PRL. To staje się powodem wielu komicznych pomyłek. Scenariusz serialu powstał na podstawie książki, zawierającej felietony publikowane przez Mirę Zientarową na łamach „Przekroju” w latach 50. i 60. ubiegłego stulecia. Autorka z niezwykłym poczuciem humoru i ironią, opisywała stosunki rodzinne oraz obyczajowość polskiego społeczeństwa.

Bohaterkami są trzy kobiety, które ocalały z kolumny obozowej. Udają się do Warszawy, gdzie trudno im odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Doskwiera im samotność. Każda z nich na własny sposób stara się ułożyć sobie życie.

Konrad Ferenc należy do pokolenia Kolumbów. Jest niepoprawnym romantykiem i choć ma czterdzieści lat nie odnalazł swej drogi życiowej. Dwadzieścia lat po wojnie, mimo dobrej pozycji zawodowej, nie potrafi się przystosować do nowej rzeczywistości… Z powodu awarii samolotu lot na kontrakt do Iraku się opóźnia o dobę. Konrad do mieszkania nie może wrócić, ponieważ je odstąpił i zamknął wszystkie sprawy prywatne i służbowe. Włóczy się nocą po mieście i ze spotkaną dziewczyną idzie do klubu studenckiego. Panująca tam atmosfera mu nie odpowiada, więc opuszcza klub…