Filmy tragedia, na podstawie sztuki, relacja brat-siostra

Klaudiusz, brat króla, w zmowie z królową, trują monarchę i przejmują tron. Morderca bierze owdowiałą Gertrudę na swoją żonę. Hamlet, syn zamordowanego, smutny z powodu śmierci ojca i małżeństwa matki, rozmawia z duchem zmarłego króla, który ujawnia, sposób swojego zabójstwa. Syn szuka zemsty. Podczas odwiedzin u swojej matki, Hamlet wyraża swój gniew i rozczarowanie z powodu szybkiej decyzji małżeństwa. Myśląc, że Klaudiusz szpieguje w komnacie matki, omyłkowo zabija doradcę, Poloniusza. Pod pretekstem, że Hamletowi zagraża teraz niebezpieczeństwo ze strony poddanych, Klaudiusz wysyła księcia do Anglii...

Kennethowni Branagh udało się przenieść na ekran całego „Hamleta” i umieścić akcję w XIX wieku. Każde słowo z dramatu jest wypowiedziane w filmie. Hamlet, książę duński dowiaduje się, że jego wuj Klaudiusz, poślubił jego matkę, Gertrudę, wdowę po królu Hamlecie. Równocześnie z powrotem księcia, zamek zaczyna nawiedzać duch jego ojca. W trakcie spotkania ze zjawą Hamlet dowiaduje się straszliwej tajemnicy…

Antygona, córka Edypa. Jej zwaśnieni bracia, Eteokles i Polineikes, giną w walce o Teby. Władca tej krainy, Kreon, broniąc interesów i powagi państwa, zakazuje grzebania zdrajcy Polineika. Antygona, posłuszna prawom boskim i ludzkim powinnościom siostry, postanawia oddać bratu ostatnią posługę. Starcie dwóch odmiennych racji i konflikt etyczny między bohaterami, którzy w różny sposób pojmują hierarchię wartości i praw, stanowią podstawę tragedii, uznanej za klasyczny wzór doskonałości. Spektakl Jerzego Gruzy różni się koncepcją artystyczną od wcześniejszych inscenizacji telewizyjnych. To bardzo szczególne przedstawienie, odbiera się je tak, jak gdyby zmontowano je wczoraj – zauważono w recenzjach popremierowych. Reżyser określił je w podtytule jako „przygotowanie do spektaklu”. Aktorzy w prywatnych ubraniach, bez żadnej charakteryzacji, uczestniczą w „czytanej” próbie przy stolikach. Słowami Sofoklesa – w przekładzie prozą Stanisława Hebanowskiego – mówią o racji stanu, anarchii, terrorze, o uprawnieniach władcy i zniewoleniu narodu, o prawie niepisanym, odwiecznym. Na kanwie klasycznego tekstu dają współczesną interpretację tragicznego w skutkach konfliktu między przeciwstawnymi wartościami: emocją i rozumem, sentymentem i polityką, spontanicznością i doświadczeniem.