Filmy ciąża, mysz, relacja matka-syn

Portret kobiety zmartwionej powrotem miłości do młodości, która popycha ją do pośpiesznego wyjazdu z Paryża na wieś. Joan Verra (Isabelle Huppert) musi wrócić do ostatnich 40 lat swojego życia. Komponuje fragmentaryczny i romantyczny obraz swojej egzystencji. Jej syn, Nathan (Swann Arlaud), nagle wrócił z Montrealu i towarzyszy jej w tej wewnętrznej podróży - wyzwalającej odysei, ale bez powrotu. Wszyscy opowiadamy sobie historie.

Akcja filmu dzieje się w Londynie przed II wojną światową. Głównymi bohaterami obrazu będą Laura Henderson, ekscentryczna założycielka Windmill Theatre oraz dyrektor tego przybytku, demoniczny Vivian Van Damm. Henderson i Van Damm próbując przyciągnąć do Windmill Theatre zafascynowaną wówczas bardziej kinem niż teatrem publiczność, prezentowali na scenie zupełnie nagie modelki.

Mahmut, rozwiedziony fotograf po czterdziestce, wiedzie ciche i spokojne życie w malutkim, schludnym mieszkaniu w Stambule. Do tego zamkniętego świata wkracza kuzyn ze wsi: Yusuf - bezrobotny od czasu, gdy zamknięto fabrykę, w której pracował. W wielkim mieście Yusuf ma nadzieję znaleźć pracę. Na początku imponuje mu styl życia Mahmuta jednak z każdym kolejnym, ponurym, zimowym dniem relacje między kuzynami zaczynają się komplikować.

Rodzina Barańskich mieszka na przedmieściu. Matka całkowicie poświęca się roli pani domu, co jest źródłem jej nieustającej frustracji. Ojciec utrzymuje rodzinę, ale to nie jego zdanie jest w domu najważniejsze. Model życia Leszczyńskich jest zupełnie inny. Matka jest rozwódką. Ze swojego pierwszego związku ma dorastającą córkę, a z obecnego małżeństwa kilkuletniego syna. Spełnia się zawodowo, podczas gdy jej mąż zmaga się nie tylko z wychowaniem dzieci, ale również z własną niemocą w kwestii ponownego wyboru ścieżki kariery zawodowej. Jest bezrobotny. Choć Barańscy hołdują wartościom konserwatywnym, a Leszczyńscy wydają się być postępowymi intelektualistami, okazuje się, że tak naprawdę więcej ich łączy niż dzieli. Dobre chęci rodziców przynoszą często opłakane, choć zabawne rezultaty.