Filmy miłość, monolog

Johnny Depp wciela się w rolę atrakcyjnego i zuchwałego artysty, który łamał wszystkie reguły i to w chwili, gdy dopiero powstawały zasady rządzące współczesnym światem. Lata 60-te XVII wieku, mieszkańcy Londynu byli wówczas świadkami nie tylko wielkiego rozkwitu nauki, sztuki i religii, ale również zawrotnej kariery hrabiego Rochestera.

Kręgosłupem formalnym filmu są stylizowane na dokument monologi kilku kobiet. Z tych „solowych etiud” powstaje pełnowymiarowa „kolekcja” – nomen omen – psychologicznych „sukienek”. Nie są to jednak portrety, raczej opisy newralgicznych momentów życia. To najbardziej z możliwych kameralne zderzenie czasu z przestrzenią. Czas „materializują” oniryczne, bardzo malownicze impresje, z pozoru niezwiązane z opowieściami kobiet; są jednak bodaj najistotniejszymi kontrapunktami filmowej opowieści. Poetyckie „obrazki” przekazują to co niewypowiedziane wprost przez bohaterki filmu. Nieobecna „fabularność” nie zwalnia opowieści – każda z postaci, wykreowana przez czołówkę polskich aktorek, jest zaskakująco dynamiczna, udramatyzowana, niezwykle wiarygodna, wręcz przeszywająca. Całość wieńczy zaskakująca pointa, kontrowersyjne „ujawnienie obecności” tajemniczego katalizatora kobiecych zwierzeń. Kim jest? Ślepym losem? Nieobliczalnym wyrzutem sumienia? Kimś, z natury rzeczy, rodzaju męskiego? Odpowiedzi na te tajemnicze pytania trzeba szukać aż do ostatniej sceny, ostatniego kadru filmu.

Historia starzejącej się, doświadczonej życiem i schorowanej doktorowej Marty, borykającej się z nudą i wspomnieniami. Żyje ze swym mężem w małym miasteczku. Przypadek sprawi, że przypomni sobie, czym jest miłość, a nawet fizyczna fascynacja. Spotkanie z młodym mężczyzną i jego tragiczna śmierć w trakcie wspólnej kąpieli wywołują w niej uczucia i reakcje, jakich sama się nie spodziewała.

Dla nowojorskiego dilera narkotyków Monty’ego Brogana (Edward Norton) liczy się każda minuta: już za 24 godziny pójdzie do więzienia - został skazany na całe długie siedem lat. Brogan musi porzucić to, czym do tej pory żył. Przede wszystkim chce pożegnać się z bliskimi: z ojcem - byłym strażakiem (Brian Cox), który nigdy nie stracił wiary w syna oraz z dawnymi przyjaciółmi ze szkolnych lat - nauczycielem literatury, Jacobem (Philip Seymour Hoffman) i bezwzgędnym maklerem, Slaughterym (Barry Pepper). Najtrudniejsza rozmowa czeka go jednak z jego dziewczyną, Naturelle (Rosario Dawson). Monty, pod wpływem plotek, podejrzewa, że to właśnie ona wydała go policji. Czas jest nieubłagany, a on próbuje zmienić całe swoje życie w jeden dzień.

Pięć historii, jeden temat - miłość. Jest i stare małżeństwo, jest i młoda dziewczyna próbująca poderwać nieśmiałego chłopaka, samotna kobieta sukcesu, kochającą matkę, a także kłótliwe małżeństwo. Każde z nich pragnie chociaż trochę miłości, ale czy wszystkim uda się to dostać?

Rak (François Cluzet) po zwolnieniu zaczyna zastanawiać się nad sensem pracy. Ponieważ nie wie, jak pozostać nieaktywnym, tworzy własną pracę. Zatrudnia kandydatów do sprzedaży fikcyjnej encyklopedii.

Wielkie romantyczne monologi Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego w interpretacji Jana Englerta. Spektakl z 1991 roku. Na scenie telewizyjnego studia pojawiają się Gustaw, Kordian i Konrad – najwięksi bohaterowie romantyczni. Wielka liryczna spowiedź Gustawa, pełna chorobliwej imaginacji, urojeń, halucynacyjnych wizji, będzie płynąć chaotycznym strumieniem miłosnego wyznania. Młodzieńczy bunt Kordiana, jego desperacka polityczna walka, irracjonalny optymizm wiary w zwycięstwo idei słusznej i sprawiedliwej zostaną w Wielkiej Improwizacji Konrada przeniesione w regiony etyki, odwiecznej walki dobrego i złego, zamienione w prometejską służbę ludzkości i mesjanistyczną dla niej ofiarę.