Filmy miłość, nagość

Po zakończeniu II wojny światowej zamężna, brytyjska pielęgniarka przenosi się w czasie do XVIII wiecznej Szkocji, gdzie zakochuje się w szkockim wojowniku.

Zaskoczeni nagłym bezrobociem, George (Paul Rudd) i Linda (Jennifer Aniston) poszukują alternatywnych sposobów na przeżycie na Manhattanie. W końcu decydują się na eksperyment życia wśród przyrody, gdzie rządzi wolna miłość.

Evie i Janowi przyszło żyć w czasie wojny. Małżeństwo muzyków zaszywa się na małej wysepce, aby uciec jak najdalej od wojny. Kochają się i są apolityczni, więc są podwójnie narażeni na atak. Kiedy wreszcie wojna zaczyna podchodzić pod ich dom, starają się dalej wieść zwyczajne życie. Wszystko jednak się zmieni, kiedy wojsko jednej z walczących stron złoży im wizytę.

Wrażliwa, dojrzalsza od swoich rówieśników dziewczyna z rozbitej rodziny oraz syn dyrektora, chłopak gardzący materialnym podejściem swoich rodziców do życia - tych dwoje los połączył na letnim obozie. Tak się rodzi pierwsza miłość. Żeby było jeszcze ciekawiej mają oni zagrać główne role w przedstawieniu, które uczestnicy obozu przygotowują na jego zakończenie. A jest to oczywiście "Romeo i Julia" - na szczęście losy naszych bohaterów i ich niełatwej miłości nie będą tak tragiczne, jak granych przez nich postaci ze słynnego dramatu Szekspira...

Protagonistą jest detektyw przybywający na obcą planetę, a motorem jego działań – pragnienie uratowania kobiety, która nie pasuje do dystopicznej rzeczywistości. Detektyw Godarda dostaje się na Alphaville nie tylko z innej planety, ale – jak bohaterowie wielu czarnych filmów – z innej epoki. Świadczy o tym jego pojazd, wybór aktora – Eddiego Constantine’a i podtytuł filmu, będący odniesieniem do serii filmów detektywistycznych z lat 50. Indywidualizm Lemmy’ego oraz jego świadomość historii nie pasują do korporacyjnego etosu Alphaville i obowiązującej na niej idei, że istnieje tylko teraźniejszość. Nic dziwnego, że bohater poświęca się poszukiwaniom śladów przeszłości na planecie. W końcu zaś wraca tam, skąd przybył, oczywiście uwożąc ukochaną kobietę.

Léos Carax na własnej skórze zweryfikował prawdziwość powiedzenia o rodzącym się w bólach sukcesie. Realizacja Kochanków z Pont-Neuf przeciągnęła się do trzech lat, pochłonęła 28 milionów dolarów i doprowadziła do rozpadu związku reżysera z Juliette Binoche. Na domiar złego film poniósł także komercyjną klęskę. Jednak z perspektywy czasu Kochankowie z Pont-Neuf wydają się najbardziej spełnionym artystycznie dziełem Caraxa. Historia skomplikowanej relacji łączącej bezdomnego cyrkowca i ślepnącą malarkę wypełnia melodramatyczny schemat zaskakującą energią. Gwałtowna opowieść o uczuciu rozpiętym między ekstazą a depresją ostatecznie brnie w stronę rzadko spotykanego u Caraxa optymizmu. W słynnym finale tonący w Sekwanie bohaterowie zostają wciągnięci na pokład barki rodem z klasycznej Atalanty. Wymowna scena nie pozostawia wątpliwości: wirtuozeria Caraxa dorównała klasie samego Jeana Vigo.

Mało atrakcyjny facet w średnim wieku zakochuje się w młodej dziewczynie. Ona początkowo wydaje się odwzajemniać jego uczucie.

Joanna Morgan (Faye Grant), absolwentka wyższej uczelni, postanawia opuścić rodzinny dom i manipulującą nią matkę (Tippi Hedren). Postanawia udać się w okolice Ozarks w celu odnalezienia własnego ja. Wkrótce dowiaduje się o miasteczku pełnym romantyzmu i obietnicy miłości.

Spotkali się w wiosenny wieczór. On bankier (Benoît Poelvoorde), ona młoda kobieta (Laetitia Casta). Została jego kochanką. Zaproponował jej rewolwer, ona kombinację z lateksu. Nierozsądnie zaproponował jej milion dolarów. Nienasycona, przyszła, by przypomnieć mu o jego obietnicach ...